| AKP ‘NİN İLERİ DEMOKRASİ ANLAYIŞI:TEHDİT, DAYAK, COP, GAZ! |
Tarihi Otağ-ı Hümayun’un 12 Eylül döneminde işkence yeri olarak kullanıldığını dile getirmekten ve bu nedenle müze olarak kullanılmasını demokratik bir hak ve talep olarak ifade etmekten başkaca bir davranış sergilemeyen, aralarında DİSK Başkanı Süleyman ÇELEBİ’ nin de bulunduğu gruba polisin son derece orantısız ve keyfi müdahalesi kamuoyunun malumudur. Sayıları yüzleri bulan polisin, sayıları ancak 40 ila 60 arasında olan gruba yönelik müdahalesi son derece sert ve şiddetli olmuş; grupta bulunanlara hiçbir gereği ve ortada herhangi bir şekilde kamu düzenini tehdit eden bir durum yokken cop ve kalkanlarla müdahale edilmiştir.
Geçtiğimiz hafta yaşanan ve Manisa Celal Bayar Üniversitesi Rektörü’nün basına da yansıyan ve öğrencilere yönelik tehditkâr tavrı ile birlikte değerlendirildiğinde; son dönemde yaşanan bu gelişmeler ülkemizin geleceği noktasında bizleri derinden kaygılandırmaktadır.
Yumurta atan öğrencilere yönelik illegal örgüt suçlaması, üniversite öğrencilerine yönelik olarak artan baskı ve tehditler, dahası bu baskı ve tehditlerin bizatihi akademisyenlerden ve en üst düzeyden dillendirilmeye başlanması, polisin halkı korumak yerine siyasi iktidara tam anlamıyla angaje olarak siyasi iktidarın politikalarını ve temsilcilerini en masum protesto gösterilerinden dahi korumayı ve kollamayı bir görev ve vazife saymaya başlaması karşısında içerisinde bulunduğumuz koşullar karşısında geleceğe yönelik kaygı ve endişelerimiz katlanarak artmaktadır.
Elbette yaşanan bu gelişmeler ülkemizin siyasi iktidarınca haftanın 7 günü dillendirilen bir ileri demokrasinin habercisi değildir. Kendi halkına karşı dahi en ufak bir tahammül göstermekten yoksun, en masum protesto gösterisini dahi illegal örgütlerin gerçekleştirdiği bir terör eylemi olarak değerlendirmekle gerçek demokrasi algısını tüm ülkeye defalarca kez kanıtlayan siyasi iktidarın ülkeyi sürüklediği noktanın demokrasi olmadığı açıktır.
AKP iktidarının muhaliflere yönelik baskı ve yok etme uygulamaları Cumhuriyet tarihinin en acımasız sivil yönetimi olduğunu her geçen gün gözler önüne sermektedir.
Kültür Sanat-İş Sendikası olarak; siyasi iktidarın ileri demokrasi anlayışının tehdit, cop, gaz ve dayak olduğunu değerlendiriyor, DİSK’e ve Başkanına yapılan polis saldırısını kınıyor, siyasi iktidarı şiddet olaylarını desteklemekten vazgeçmeye ve demokrasiyi sindirmeye davet ediyoruz.
Kültür Sanat-İş Sendikası Yönetim Kurulu
|
|
|
Üyelerimizden Ali EROĞLU Trafik kazası geçirmiştir. Arkadaşlarımıza acil şifalar diliyoruz.
Kültür Sanat-İş Merkez Yönetim Kurulu
|
|
Üyelerimizden Leman ÜNVER'in eşi vefat etmiştir. Merhuma Allah'tan rahmet ailesine başsağlığı diliyoruz.
|
CHP’deki tartışmalar sırasında “sosyal demokrasi” kavramı çok sık kullanılıyor. Bu kavramın köklerine gitmekte yarar var.
Kuzey Amerika’da 1828–1834 döneminde, 61 kent ve kasabada bağımsız işçi partileri faaliyet gösteriyordu. Ancak bunlar kendilerini “sosyal demokrat” olarak tanımlamıyorlardı. İngiltere’de, 19. yüzyılın ilk yarısındaki Çartist hareket ve Robert Owen’in bir süre yönlendirdiği Büyük Ulusal Birleşik Meslekler Birliği de bu kavramı kullanmıyordu. Bu kavram önce Almanya’da gelişti, ardından bir süre İngiltere’de kullanıldı.
Almanya’da Ferdinand Lassalle, 1863 yılında Alman Genel İşçiler Birliği’ni kurdu. Wilhelm Liebknecht ve August Bebel de aynı yıl Alman İşçileri Birlikleri İttifakı’nı oluşturdu. Liebknecht ve Bebel,1869 yılında Eisenach Kongresi’nde, Sosyal Demokrat İşçiler Partisi’ni kurdu. Bu örgüt ile Lassalle yandaşları, 1875 yılında birleşerek Sosyal Demokrat Parti’yi oluşturdu. Bu örgütte Marksistler hâkimdi. İngiltere’de ise biraz vulgarize bir Marksizmi temsil eden Sosyal Demokrat Federasyon, 1881 yılında kuruldu. Bu örgütün önderi Hyndman’dı. Marks’ın kızı Eleanor Aveling de bir süre bu partinin önderleri arasında yer aldı.
İŞÇİ SINIFI-MARKSİZM BÜTÜNLEŞMESİNİ SAĞLIYORDU
19. yüzyılın son çeyreğine girildiğinde, “sosyal demokrasi” Almanya’da işçi sınıfı hareketiyle Marksizmin bütünleşmesini temsil ediyordu; üretim araçlarının özel mülkiyeti yerine kolektif mülkiyetini savunuyordu. Alman sosyal demokratlarının kitleselleşmedeki başarısı, örgütlenme ve çalışma biçiminin diğer bazı ülkelerde de kullanılmasını beraberinde getirmişti. Rusya’da da 1898 yılında, Rus Sosyal Demokrat İşçi Partisi kurulmuştu. Bolşevikler, bu partinin bir kanadıydı ve ancak 1917 sonrasında adlarını Komünist Partisi’ne dönüştürmüşlerdi.
19. yüzyılın son çeyreğinde, sermayenin yoğunlaşması ve merkezileşmesinde yeni bir aşamaya geçilmesiyle birlikte yeni ve güçlü bir sömürgecilik dalgası başladı. Emperyalist ülkeler, sömürgelerin yağması ve sistemli bir biçimde sömürülmesi temelinde önemli miktarlarda ekonomik artığa el koydu ve bu ekonomik artığın bir bölümünü kendi ülkelerinin işçi sınıflarına verdi. 19. yüzyılın kapitalizm karşıtlığına meyleden işçi sınıfları, Engels’in ifadesiyle, “burjuva proletarya”ya dönüştürüldü. Emperyalist ülkelerin işçi sınıfları, kapitalist düzen içinde de ücretlerinin artabileceğini, yaşama ve çalışma koşullarının iyileşebileceğini gördü. Ancak bunu olanaklı kılan, emperyalist sömürüydü.
Bu koşullarda emperyalist ülkelerin işçi sınıflarının ve onlara önderlik etme niyet ve çabasında olanların önünde iki seçenek vardı. Ya üretim araçlarının özel mülkiyetine son verip toplumsal mülkiyetini gerçekleştirme doğrultusunda zor ve tehlikeli (ama onurlu) bir yola gireceklerdi ya da emperyalist sömürüyü destekleyerek (onursuz bir biçimde) kapitalist düzen içinde durumlarını biraz iyileştireceklerdi. Büyük çoğunluk ikinci seçeneği seçti.
‘KOMÜNİST’ KAVRAMI
Sosyal demokrasi, bu ikinci seçeneğin ideolojisi halini aldı. İsimlerdeki netleşme ise; ancak 1917 sonrasında gerçekleşebildi. Birinci seçenekten yana olanlar, 1917 Bolşevik Devrimi sonrasında “komünist” adını kullanmaya başladı.
Bu ayrışma sonrasında sosyal demokrasi, işçi sınıfının, emperyalist sömürü temelinde ve kapitalist düzende daha uygun yaşama ve çalışma koşullarına kavuşabilmesi anlayışıdır. Emperyalist ülkelerin işçi sınıfları, kendi ülkelerinin emperyalist yağmasını ve sömürüsünü destekleyerek, sofra kırıntılarından pay almaktadır. Bu payı alanlar, yalnızca işçi sınıfının kaymak tabakası olan işçi aristokratları değil, sınıfın tümüdür. Sosyal devlet veya refah devleti olarak ifade edilen uygulamalar da bu ilişkilerin sonucudur.
Almanya’da “işçi sınıfının yaşama ve çalışma koşullarını emperyalist sömürüye dayalı olarak kapitalist sistem içinde geliştirme” anlamında “sosyal demokrasi”nin ideolojik önderliğini Eduart Bernstein yaptı. Bernstein, bu süreçte, İngiltere’de 1883 yılında kurulmuş olan Fabian Derneği’nden de etkilendi. Fabiancılar emperyalizmi savunuyor, emperyalizmin sömürgelerde ilerici bir rol oynadığını ileri sürüyorlardı. Bernstein, bu yıllarda Fabiancılarla sık görüştü; 1896–1898 yıllarında yayımladığı makalelerle kapitalist düzen içinde işçi sınıfının durumunun iyileştirilebileceğini savundu. Daha sonraki yıllarda Alman Sosyal Demokrat Partisi’nden dışlandıysa da, emperyalist sömürünün sağladığı olanaklar ağır bastı ve Alman Sosyal Demokrat Partisi, günümüzdeki sosyal demokrat biçimini aldı.
Cumhuriyet Halk Partisi “halkçılık” ilkesi temelinde kuruldu.
Emperyalist ülkelerin sosyal demokratları, sömürgeleri yağmalayarak kendi işçilerinin yaşam koşullarını düzeltirken, halkçılık anlayışıyla hareket eden CHP, 1930’lu yıllarda iktisadi devlet teşekküllerinde bu yoksul ülkenin sınırlı olanaklarıyla birer sosyal devlet vahası yarattı; koruyucu hekimlikte ve eğitimde büyük atılımlar gerçekleştirdi.
Emperyalist ülkelerin sömürüye dayalı sosyal demokrasisine öykünmek yerine, halkçılığı geliştirmek ve temel sektörlerde üretim araçlarının toplumsal mülkiyetini savunmak, CHP açısından daha tutarlı bir politika olacaktır.
Yıldırım KOÇ
|
|
|
|
|
<< Başlat < Önceki 1 2 3 4 5 6 Sonraki > Son >>
|
| JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL |
